«Η δύναμη του σκότους»
του Λέοντος Τολστόι
από την Ομάδα Νάμα - στο Σύγχρονο Θέατρο
έως 14 Ιανουαρίου 2018, για 2η χρονιά
Δείτε το νέο trailer της παράστασης: https://youtu.be/8XnA-rPQQ7w
Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα στο πλαίσιο της συνεργασίας του θεάτρου Επί Κολωνώ με το Σύγχρονο Θέατρο.
Η Ομάδα Νάμα παρατείνει τις παραστάσεις για την δύναμη του σκότους του Λέοντος Τολστόι, μέχρι την Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018 στο Σύγχρονο Θέατρο.
Το θεατρικό αριστούργημα του Λέοντα Τολστόι, που γράφτηκε το 1886, είναι ένα κοινωνικό δράμα, που με σαρκαστικό χιούμορ αλλά και ένα πρωτοφανή για την εποχή του ωμό ρεαλισμό, καταδεικνύει τα ζοφερά συμπεράσματά του για την ανθρώπινη φύση, κρίνοντας καταστάσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές της εποχής του. Το έργο βασίστηκε σε μια πραγματική ιστορία που συντελέστηκε μερικά χρόνια νωρίτερα με ήρωες όχι πρόσωπα της "καλής κοινωνίας" αλλά "απλούς ανθρώπους" του λαού με τους οποίους ο κόμης Τολστόι προσπαθεί να ζήσει κοντά τους γαλήνια και ειρηνικά.
Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η δύναμη του σκότους.
Η παράσταση από την Ομάδα Νάμα, με μια σύγχρονη φόρμα και τολμηρή ματιά, αναδεικνύει με πιστότητα τα νοήματα του έργου αξιοποιώντας το καυστικό χιούμορ του ίδιου του Τολστόι αλλά και τη δυσβάσταχτη ειλικρίνεια και διεισδυτικότητα της γραφής του. Με το αριστουργηματικό αυτό άγνωστο έργο του ο Τολστόι, θα φέρει τον θεατή στο 2ο μέρος, όταν η πλοκή κορυφωθεί, αντιμέτωπο με ένα αβυσσαλέο σκοτάδι που θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την Κόλαση του Δάντη.
Τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, είναι εν τέλει σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα, αλλά δεν αποκλείουν καθόλου, ύστερα από την πτώση -όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή- την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, την ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη -σχεδόν αδύνατη- κι αν φαίνεται.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1888 στο Παρίσι, διότι στην τότε τσαρική Ρωσία λογοκρίθηκε ως "υπέρ το δέον ρεαλιστικό". Τελικά έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας επτά χρόνια αργότερα, όπου έτυχε μιας θριαμβευτικής αποδοχής. Το κοινό αφού όρθιο χειροκρότησε συγκλονισμένο καλώντας επί σκηνής τον συγγραφέα που δεν ήταν εκεί, τελικά κόσμος πολύς μαζεύτηκε μπροστά στο σπίτι του αποθεώνοντάς τον με βαθύ σεβασμό. Ήταν 29 Νοεμβρίου 1895.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου Δ/νση Παραγωγής, Σκηνικά, Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου,
Γιώργος Παπαγεωργίου
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Κωνσταντίνος Κεσσίδης Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή
Ματριόνα: Αγορίτσα Οικονόμου
Νικήτας: Γιώργος Παπαγεωργίου
Ανίσια: Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μίτριτς: Γιώργος Ζιόβας
Ακίμ: Θανάσης Χαλκιάς
Μαύρα: Αθηνά Αλεξοπούλου
Πιοτρ: Μιχαήλ Γιαννικάκης
Ακουλίνα: Αθανασία Κουρκάκη
Ανιούτκα: Μαρία Προϊστάκη
Μαρίνα: Βαλέρια Δημητριάδου
Δείτε το teaser της παράστασης:
https://www.youtube.com/watch?v=X758EI-nuds
Facebook Page Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/
ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
5η απονομή βραβείων κοινού all4fun
1ο βραβείο καλύτερης παράστασης 2016
Η δύναμη του σκότους
2ο βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας
Ελένη Σκότη
2ο βραβείο γυναικείας ερμηνείας:
Αγορίτσα Οικονόμου
2ο βραβείο ανδρικής ερμηνείας:
Γιώργος Παπαγεωργίου
36η απονομή Κορφιάτικων Βραβείων
Πέγκυ Τρικαλιώτη: Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία, Βραβείο Ελένη Χατζηαργύρη
Γιώργος Παπαγεωργίου: Καλύτερη ανδρική ερμηνεία, Βραβείο Πέτρος Φυσσούν
Έγραψαν για εμάς:
«Το έργο ερέθισε τη φαντασία του εικαστικού Γιώργου Χατζηνικολάου και της σπουδαίας δασκάλας ηθοποιών Ελένη Σκότη και αποφάσισαν σκηνικά, ως όψη και ύφος, να το αποδομήσουν αλλά να μην το γελοιοποιήσουν… Η Σκότη δίδαξε όχι νατουραλιστική υποκριτική αλλά ρεαλιστική με μερικές νύξεις συμβολισμού και κριτικού ρεαλισμού. Ο σκηνικός χώρος που οργάνωσε ο Χατζηνικολάου πήρε χαρακτήρα δομικό, χωρίς καμία αναφορά σε γραφικούς χώρους, σε ιθαγένεια και λαϊκό γούστο έστω ρωσικό. Ένα παιδικής αφέλειας πολυδύναμο πάζλ. Η μουσική, πρωτότυπη, που υπογράφουν η Βαλέρια Δημητριάδου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου είχε εξαίσια μελωδική γραμμή που σε παρέπεμπε στον σύγχρονο με το έργο βερισμό της ιταλικής όπερας…»
Τα Νέα, 13/05/2017 , Κώστας Γεωργουσόπουλος
«Η σκηνοθεσία επιχειρεί να απελευθερώσει το έργο από τη βαριά νατουραλιστική κληρονομιά του, όχι μόνο σε σκηνογραφικό επίπεδο αλλά και συνολικότερα. Του δίνει αέρα, το «τσιγκλάει» με τρυφερότητα, χωρίς εξυπνακίστικη διάθεση, ενώ με λεπτότητα εγχέει μικρές δόσεις χιούμορ που ασκούν απρόσμενη γοητεία χωρίς να παραβιάζουν την οντότητα των νοημάτων. Το καθαρό αφηγηματικό νήμα, η διαυγής παρουσίαση των χαρακτήρων και των σχέσεων συνοδεύονται ενίοτε από διάθεση παιχνιδιάρικη – βλ. τη σκηνή σεξ των παράνομων εραστών που κάνουν τα δοκάρια να τρίζουν – ή από μπρεχτικές πινελιές – οι «οδηγίες» των ηθοποιών προς τους οργανοπαίκτες, ένα ντουέτο ακορντεόν και μπαλαλάικας που συνοδεύει ζωντανά μεγάλο μέρος της δράσης με απλές, ζωηρές μελωδίες…»
Lifo, 2/3/2017, Λουΐζα Αρκουμανέα
«Αρχικά μ’ έναν γκροτέσκο σαρκασμό που θέλει να υπογραμμίσει το γελοίο της ύπαρξης και στη συνέχεια με ψηλούς δραματικούς τόνους οι οποίοι οδηγούνται γοργά στη βαθιά τραγική κορύφωση. Η παράσταση φέρει δομικά χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας με χαρακτηριστικότερη τη διαχείριση του θιάσου ως Χορό… Ωστόσο το κυρίως αίτημα της σκηνοθεσίας της εδρεύει αλλού. Η Σκότη ζητάει από τους ηθοποιούς της να γίνουν κωμικοί πριν γίνουν τραγικοί…»
Τοspirto.net, 29/3/2017, Στέλλα Χαραμή
«Η Ελένη Σκότη με τη μοναδική σκηνοθεσία της, γεμάτη ποίηση και ρεαλισμό, αναπαριστά έναν ολόκληρο χαμένο κόσμο. Δεν είναι απλώς 130 λεπτά αλλά 130 λεπτά γεμάτα με συναισθήματα, ήχους, εικόνες και ατμόσφαιρες. Μια βαθιά και σοφή ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θηρίο της πλεονεξίας. Ένα σκοτεινό και παγερό παραμύθι στημένο με φαντασία, σαρκασμό, κέφι, τραγικότητα και εξαίσιες ερμηνείες. Ένας πίνακας ζωής πλημμυρισμένος από πίκρα, οίκτο, ανθρωπιά και μεγαλείο».
Catisart, 22/3/2017, Ειρήνη Αϊβαλιώτου
«Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, ρυθμισμένη με σχολαστική ακρίβεια, δίνει το προβάδισμα στους ηθοποιούς. Χωρίς να υποτιμήσει σε κανένα επίπεδο το δυστοπικό χαρακτήρα της εποχής και των ηρώων, γοητεύεται και τονίζει και τα πλεονάζοντα κωμικά στοιχεία. Δίνει μια απογυμνωμένη κατεύθυνση προς ηθοποιούς και χρησιμοποιεί τα σκηνικά – αντικείμενα, σαν σύμβαση στη σύμβαση…»Γιώργος
My theatro.gr, 17/03/2017, Κάτια Σωτηρίου
«Η Ομάδα Νάμα εμμένοντας σε ένα θέατρο με κοινωνικό περιεχόμενο κι έχοντας μελετήσει τα τελευταία χρόνια το ρεαλισμό στο θέατρο και τον τρόπο ενσωμάτωσης άλλων μορφών θεατρικής φόρμας σε μια παράσταση παρουσιάζει το έργο του Λέοντος Τολστόι Η Δύναμη του Σκότους...Η Ελένη Σκότη για μένα είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις του ελληνικού θεάτρου που ξέρει τι ψάχνει για αυτό από παράσταση σε παράσταση βρίσκει κομμάτια από το πάζλ του πυρήνα της ιδέας που έχει για το θέατρο σήμερα… Πολύ ενδιαφέρον έχει και η σκηνογραφία του έργου. Όγκοι φελιζόλ που μεταφέρονται σαν "πούπουλα" καθορίζοντας χώρους και συναισθήματα. Ένα σκηνικό ικανό να δημιουργήσει εντάσεις και ρυθμούς πολύ νατουραλιστικούς, ενώ είναι οριακά αφαιρετικό. Το σκηνικό και η χρήση του αγγίζει το ιδιοφυές. Ο Γιώργος Χατζηνικολάου είναι το ιδανικό αναγκαίο υπόλοιπο μισό της Ελένης Σκότη…»
boro.gr, 16/03/2017, Άννα Δρούζα
«Το έργο ολόκληρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άρνηση κάθε ιδανικού. Ο εξευτελισμός κάθε ηθικής έννοιας. Μια προσβολή σε κάθε τι ωραίο. Ούτε ο Ζολά δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο χυδαίου και κτηνώδους ρεαλισμού…»
Θεατρομάνια, 24/03/2017, Μαρία Μαρή
«Είναι ένα αναπολογητικό, υπέρογκο μελόδραμα από αυτά τα πιο πάνω, τα κανονικά αδύνατα να αποδοθούν μοντέρνα στο σήμερa… αυτή όμως η παράσταση της Ομάδας ΝΑΜΑ δεν είναι έτσι. Δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα, αλλά τη μανουβράρει θα 'λεγα ιδιοφυώς. Να πως: η σκηνοθεσία (Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου) λειτουργεί με διαρκή επίγνωση που ακριβώς βρίσκεται αυτή η πολύ (πολύ) λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το δράμα αυτό από την αυτογελοιοποίηση, και χορεύει διαρκώς γύρω της πιρουέτες…»
Gkoultoura.gr, 28/3/2017, Μανώλης Βαμβούνης
«Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη καθόρισε με δύναμη την ενότητα των σκηνών και την ψυχογραφική καθαρότητα των ηρώων. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου δημιούργησε έναν ολοκληρωμένο Νικήτα που δεν σκοτίζεται για τίποτα παρά από την καλοπέρασή του. Γεμάτος ζωντάνια, ανεμελιά και διάθεση για ζωή αναλώνεται σε επιπόλαιους έρωτες, παρασύρεται δίχως καμιά περίσκεψη και αυτοέλεγχο σε πράξεις κολάσιμες και φθάνει έως το έγκλημα. Τότε έρχεται η στιγμή, που καθώς απειλείται από τον ίδιο του τον εαυτό και καταντά έρμαιο της φοβίας, κάνει την μεγάλη του στροφή και λυτρώνεται από το υπαρξιακό του σκοτάδι. Συγκλονιστικός στην εκ βαθέων εξομολόγηση και στην επίκληση της συγχώρεσης, επιστρέφει στο φως…»
Newsbeast.gr, 06/03/2017, Χαρά Κιούση
«Θεωρώ το συγκεκριμένο έργο ένα από τα καλύτερα που είδαμε φέτος στις αθηναϊκές αίθουσες …Είναι τόσο μεστή, με μέτρο, έμπνευση και φαντασία η σκηνοθετική ματιά της πολύ έμπειρης σκηνοθέτιδος Ελένης Σκότη και του ικανότατου Γιώργου Χατζηνικολάου, που μας εκπλήσσουν ευχάριστα. Οι δυόμισι ώρες της παράστασης κυλούν πολύ γρήγορα. Και δεν αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς μία σκληρή τραγωδία. Υπάρχει χιούμορ. Η παράσταση κυλά σαν ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Ένα σκληρό παραμύθι που μας βάζει να σκεφτούμε πολύ βγαίνοντας από το θέατρο: Τι αξίζει περισσότερο; Η απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών ή η ηρεμία και το φως της ψυχής μας;…»
Theaterproject365, 5/3/2017, Bίβιαν Μητσάκου
«Πολυμορφικό μαύρο φελιζόλ, οριοθετεί και μεταμορφώνει τη δυναμική του χώρου. Ποικιλία χρωμάτων συνθέτουν πορτρέτα ανήθικων χαρακτήρων, που αδιαφορούν για τη δυστυχία που μπορεί να προκαλούν στους άλλους. Όμορφη ζωντανή μουσική, από ακορντεόν και μπαλαλάικα, σε συνδυασμό με ζωηρές και απλές φωνητικές συνθέσεις λαξεύουν τη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων…»
Debop.gr, 14/3/2017, Χριστίνα Θάνου
«Μία ευφυής σκηνοθετική ανάγνωση ενός - άγνωστου στους περισσότερους - θεατρικού έργου του Τολστόι, που μας θυμίζει ότι όλα είναι ζήτημα ηθικής.…H «Δύναμη του σκότους» είναι μία παράσταση που αξίζει να δείτε κυρίαρχα για τον ευφυή τρόπο που έχει σκηνοθετηθεί από τη Σκότη και τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών της…»
Texnesplus, 27/3/2017, Δημήτρης Χαλιώτης
«Ξεπερνώντας τη «διαπεραστικότητα» του τολστοικού μοραλισμού η σκηνοθεσία πειραματίζεται με τη σχέση σώματος – χώρου, την πλαστικότητα, τους ήχους, το βάθος, το φωτισμό δημιουργώντας μια αισθητική μεθερμηνεία ενός παροπλισμένου κειμένου και επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τη δυναμική επανεκκίνηση του…»
Kritikitheatrou.gr, 4/4/2017, Γιώργος Παπαγιαννάκης
«Mια πτώση – όσο μεγάλη κι αν είναι – δεν αποκλείει την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική και ολοκληρωτική αλλαγή. Άλλωστε αυτές οι τραγικές αντιφάσεις περικλείονται μέσα στο μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής… Η παράσταση της Ομάδας Νάμα, μας μεταφέρει το σκοτεινό σύμπαν του Τολστόι γεμάτο δολοπλοκίες, απληστία, δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, άγνοια, ηθικό εκχυδαϊσμό…»
Theatercomments.gr, 21/2/2017, Σιλένα Μπατάγια
«Οι ηθοποιοί, κάτω από την καθοδήγηση των σκηνοθετών, υπηρέτησαν πειστικά την προβληματική του Τολστόι, ενώ κατάφεραν να αποδώσουν την πολυσημία και αντιφατικότητα των προσώπων που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο παράδοξο και καθιστούν ένα θεατρικό έργο, μεγάλο...»
Critics Point, 16/11/2017, Ηλίας Βλάχος
«H τόλμη του επιχειρήματος είναι εξίσου μεγάλη: θέλει να φέρει στη σκηνή μια (σύγχρονη) κοινωνική πραγματικότητα, άγνωρη τόσο των πράξεών της όσο και της ηθικής τους βαρύτητας… Προχώρησε γι’ αυτό να κατακτήσει την πραγματικότητα του έργου με μεικτή τεχνική, με αφαίρεση κάθε περιττού, με χιούμορ και μπόλικη «χειροποίητη» θεατρικότητα ..Τελικά, η παράσταση δεν κάνει μόνο το έργο του Τολστόι να μοιάζει σημερινό. Κάνει μαζί και το πολυδιαφημισμένο «in-yer-face» θέατρο της Σάρα Κέιν, με τη φρίκη του, να μοιάζει λιγότερο σύγχρονο».
Εφημερίδα των συντακτών, 6/11/2017, Γρηγόρης Ιωαννίδης
«Αν και η υπόθεση του έργου είναι αναντίρρητα σκοτεινή ομολογώ ότι απόλαυσα τα σκηνοθετικά παιχνιδίσματα που ξεπηδούσαν από διαφορετικούς σκηνικούς κώδικες και έδιναν πραγματικό αισθητικό χρώμα στην παράσταση».
Ημερόδρομος, 16/10/2017, Δημήτρης Τσατσούλης
«Με τις επιλογές αυτές, το βάρος της παράστασης επικεντρώθηκε στην ανάδειξη των ακραίων χαρακτήρων του έργου, εγχείρημά το οποίο στέφθηκε από επιτυχία, καθώς οι δύο συνεργάτες ευτύχησαν και στην επιλογή ταλαντούχων ηθοποιών, για να ερμηνεύσουν τους ρόλους…Με κυρίαρχο στοιχείο τη σύμβαση, αντί του νατουραλισμού, όπως θα περίμενε κάποιος, μιας και η υπόθεση εκτυλίσσεται σε κάποιο χιονισμένο, ρώσικο χωριό, όλοι κατάφεραν να αποδώσουν την ατμόσφαιρα εποχής και περιοχής, αλλά η παράσταση να γίνεται και «πανηγύρι», όταν απαιτείτο, στιγμές κατά τις οποίες οι ηθοποιοί κινήθηκαν -σκηνοθετημένοι αναλόγως- ως ομάδα, μιμούμενοι φωνές ζώων, παίζοντας όργανα και αλλάζοντας συνεχώς το σκηνικό. Θεωρώ πως η ματιά της πολύ-σπουδαγμένης και ταλαντούχας Ελένης Σκότη και του συνεργάτη της Γιώργου Χατζηνικολάου υπήρξε διεισδυτική, ώστε να παρουσιάσουν μια διαχρονική και οικουμενική τραγωδία, κάτι που κατάφεραν απολύτως».
Palmografos.com, 5/11/2017, Νίκος Μπατσικανής
«Κι όμως, από αυτό το άκρως δραματικό έργο προέκυψε μια παράσταση με θεατρικότητα, παιγνιώδη διάθεση, ακόμη και χιούμορ, που παραμέρισε τη ρεαλιστική γραμμή ερμηνείας, χωρίς να προδώσει την ουσία. Η υποκριτική διακρίνεται από υποδόριο χιούμορ, ο κινησιολογικός κώδικας αποτυπώνει συχνά την ψυχολογία της στιγμής ή φωτίζει ένα δραματικό πρόσωπο, υποκαθιστώντας την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν ρεαλιστικά στοιχεία, η εικόνα καθορίζεται μονάχα από ένα σύνολο μαύρων γεωμετρικών όγκων που διαμορφώνουν τους χώρους και τα σκηνικά αντικείμενα… Οι στιγμές της πολυφωνίας και η ομαδικότητα από την οποία γεννιέται η δράση είναι από τα ωραία στοιχεία της παράστασης, όπως και κάποιες άλλες λεπτομέρειες, π.χ. τα κοστούμια που, χωρίς να είναι εποχής, φέρουν ρωσικά φολκλόρ στοιχεία… Η Αγορίτσα Οικονόμου στο ρόλο της –απολύτως χειριστικής– Ματριόνα και ο Γιώργος Παπαγεωργίου (Νικήτας) είναι απολαυστικοί και επιδεικνύουν σημαντική εκφραστική γκάμα, όμως και οι υπόλοιποι καταλήγουν σε καλές ερμηνείες.
Αθηνόραμα, 16/11/2017, Τώνια Καράογλου
Πρώτη παράσταση 2ης χρονιάς: Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017
Τελευταία παράσταση: Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 7:00μμ
Σάββατο στις 6:30μμ
Κυριακή στις 6:00μμ
*αλλαγές στο πρόγραμμα των παραστάσεων
Τετάρτη 13/12 η παράσταση θα παιχτεί στις 6:00μμ
Τετάρτη 3/1 και Τετάρτη 10/1 η παράσταση θα παιχτεί στις 8:00μμ
Πρόγραμμα εορτών: Προστίθενται 2 επιπλέον παραστάσεις
Τρίτη 26 Δεκεμβρίου & Δευτέρα 1 Ιανουαρίου στις 6:00μμ
Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη Κανονικό 15€
Φοιτητικό/ Άνω των 65 & Ανέργων 10€
Σάββατο/Κυριακή/Αργίες Κανονικό 17€, Φοιτητικό, Άνω των 65 &
Ανέργων 12€
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διάρκεια: 130’ (με διάλειμμα)
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3464380, 210 5138067
Στάση Μετρό: Κεραμεικός
Αγορά εισιτηρίων: www.epikolono.gr
Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων:
στo ταμείo του Σύγχρονου Θεάτρου, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
τηλ 210 3464380, email: sixronotheatro@gmail.com, site: www. sixronotheatro.gr
Στάση Μετρό Κεραμεικός
στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
τηλ 210 5138067, email: xkolono@otenet.gr, site: www.epikolono.gr
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου