27/2 - 3/3: Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Ζαχαρίας Ρόχας παρουσιάζει το δρώμενο " 359 ο – η τελευταία μοίρα " στη Dépôt Art gallery

Ζαχαρίας Ρόχας

"  359 ^ο – η τελευταία μοίρα "

Installation

Εγκαίνια : Τρίτη, 27 Φεβρουαρίου 2018

ώρα 20:00 έως 23:30

 στην Dépôt Αrt gallery (Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι)

O γνωστός ηθοποιός  και σκηνοθέτης Ζαχαρίας Ρόχας μεταμορφώνει τον χώρο της gallery Depot με ένα Installation-Δρώμενο αφιερωμένο στην αρχή της ανθρώπινης περιπέτειας, ‘τον Φόνο’.

Με τον γενικό τίτλο 359^ο  – η τελευταία μοίρα, ο καλλιτέχνης επιλέγει  15 κορυφαία αριστουργήματα των Αισχύλου, Σοφοκλή, Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλλο, Στρίντμπεργκ, Ίψεν, Μπωμαρσάι, και Λόρκα και δημιουργεί με δικές του γλυπτικές κατασκευές και επιλεγμένα αντικείμενα μια σύνθεση εικόνων.

Με διαδραστικές παρεμβάσεις παρακολουθούμε θύτες και θύματα, παγιδευμένοι σ’ έναν κύκλο αίματος, από τον οποίο η μόνη απόδραση είναι η Τέχνη. 

Στην έκθεση συμμετέχουν ηθοποιοί :

• Νάντια Μουρούζη
• Σπύρος Μπιμπίλας
• Jonathan Ciccarelli

Tα δε εκθέματα στοχεύουν να καλύψουν όλες τις αισθήσεις του θεατή ξυπνώντας εικόνες , μνήμες, αρώματα, ήχους, γεύσεις και συναισθήματα. Ένα ολοκληρωμένο σύμπαν στην υπηρεσία της  αυταπάτης.  

Στο κείμενο της έκθεσης ο Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός σημειώνει:

Ζαχαρίας Ρόχας, «359: Η τελευταία μοίρα» στην Αίθουσα Τέχνης Dépôt Art Gallery for Contemporary Art.

Ο Φόνος σαν κλείσιμο κύκλου. Μπορεί όμως η ανθρώπινη βούληση να ακυρώσει τη Νέμεσι;

Ο Ζαχαρίας Ρόχας σκηνοθετεί μια εικαστική αφήγηση πάνω στο φιλοσοφικό ερώτημα της ελεύθερης βούλησης και της αιώνιας επανάληψης των μαρτυρίων του Τάνταλου, του Σίσυφου, του Προμηθέα. Τελικά η Νέμεση Μοίρα (που λέει κι ο Σεφέρης) είναι μονόδρομος; Δεν ισχύει η δυνατότητα Χάριτος; Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη; Είναι τόσο δύσκολη η συν-χώρεση; Είμαστε απολύτως ετεροκαθορισμένοι από την «φύσιν» μας, για να θυμηθούμε τον αισώπειο μύθο του δολοφονικού σκορπιού που δεν μπορούσε να αντισταθεί στην παρόρμησή του και χτύπησε τον βάτραχο με το θανατηφόρο δηλητήριό του ακριβώς στο ορμητικότερο σημείο του χειμάρρου, εκεί που το τέλος θα ήταν αναπόφευκτο;

Με βαθιά γνώση τού διεθνούς δραματολογίου κι άπειρο σεβασμό στους μύθους, ο Ζαχαρίας Ρόχας μάς ξεναγεί σε ενότητες και θεματικούς κύκλους, όπως:

-        Ορέστεια, Κλυταιμνήστρα…

-     Γλάρος (Καμαρίνι Αρκάντινα)…

-     Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα…

-     Ματωμένος γάμος…

-     Γάμοι τού Φίγκαρο…

-     Οι «Δανειστές» του Στρίντμπεργκ…

-     Κάρμεν, μαύρη δαντέλα…

-     Έντα Γκάμπλερ, τεφροδόχος…

-     Μπλανς Ντυμπουά, Μπιμπίλας, «βασίζομαι στην καλοσύνη των περαστικών»…

-     Τα Άπαντα του Σαίξπηρ ανοικτά στον «Άμλετ»…

-     Ιπτάμενος Πήγασος κουβαλάει κοιμισμένη έφηβη Μέδουσα που κρατάει το κομμένο κεφάλι του Περσέα – μυθική αντιστροφή, ποιητική-εικαστική αδεία…

-     Μπρούτζινα μωρουδιακά εκμαγεία από την παιδική ηλικία ηρώων με τα μυθικά ονόματα: Ιάσονας, Ορέστης, Περσέας, Ορφέας, Αχιλλέας….

-     Ο Οιδίποδας τυφλώνει την κούκλα πολύ πριν λύσει το αίνιγμα της Σφίγγας…

-     Οι πέντε πολεμική θώρακες αυτών των ηρώων: Ιάσονας, Ορέστης, Περσέας, Ορφέας, Αχιλλέας….

-     Θυέστεια Δείπνα – Δήμητρα που σκορπάει στάχυα αμέσως μόλις αντιλαμβάνεται ότι έχει φάει τις μαγειρεμένες σάρκες των παιδιών…

-     Ευμενίδα λευκοντυμένη με κερί αναμμένο και άφθονους άρτους που μοιράζει στο κοινό…

Κωνσταντίνος Μπούρας

Ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός

Στο κείμενο του ο καλλιτέχνης αναφέρει για την έκθεση:

359 ^ο

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΙΡΑ

Στην τελευταία μοίρα, η μοίρα του ανθρώπου.

Πριν κλείσει ο κύκλος του αίματος κι αρχίσει πάλι το Σισσύφιο μαρτύριό του ο άνθρωπος έχει μια ευκαιρία να αλλάξει.

Η μοίρα είναι λόγχη, μια οξεία γωνία και η αγωνία του ανθρώπου να εξαγνιστεί καταγράφεται στον χρόνο ως μια εικαστική εκδοχή του μοιραίου.

Τιμώ με αυτό τον τρόπο, μετά από 42 χρόνια, το θέατρο. Τη μόνη τέχνη που έμαθα να καταριέμαι.

Η έκθεση αυτή είναι αφιερωμένη στον μεγάλο αισθητικό του θεάτρου μας, τον Γιώργο Α. Μιχαηλίδη στον οποίο οφείλουμε πολλά.

Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη:

Ο Ζαχαρίας Ρόχας από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς έχει παίξει σε πάρα πολλούς ρόλους στο θέατρο, κινηματογράφο και ΤV.

Έχει και σημαντική δραστηριότητα ως σκηνοθέτης.

Έχει διδάξει υποκριτική τέχνη σε σεμινάρια και πολιτιστικά κέντρα.

Επίσης έχει συγγραφική παραγωγή

Την έκθεση – Installation συνοδεύουν και κείμενα:

·                 της Βαρβάρας Δούκα

Αγαπάμε το Θέατρο γιατί μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ορίζουμε τη Μοίρα…

Σαν όμως η αυλαία  πέσει κι ο τροχός αρχίσει πάλι να γυρίζει, καμία ομοιοπαθητική του μοιραίου δε μας αφήνει να αγνοήσουμε τη λήθη και τη φθορά.

Στην απατηλή λάμψη της ζωής, οι ήρωες χαμογελούν αυτάρεσκοι, φλερτάροντας με την αιωνιότητα , πιο ωραίοι από μας, πιο τέλειοι,  σα μια περίεργη ράτσα, που αυτό το ατελές είδος, ο άνθρωπος γέννησε, να περιπαίξει το Θεό και τη Δημιουργία.

·                 του Βάσου Βογιατζόγλου

Παρ΄ ότι ως μορφή του Λόγου το Θέατρο κατατάσσεται στην Ποίηση οφείλει να είναι όχι ποίηση του Λόγου αλλά της ΠΡΑΞΗΣ. Το αληθινό θέατρο στη ροή του χρόνου επιδιώκει κάτι περ΄ από τον Λόγο, το Αίσθημα και τη Σκέψη: τη σχέση του με το Άφθαρτο και το Αιώνιο. Και στο μέτρο που το πετυχαίνει αυτό επιζεί στους αιώνες τους άπαντες. Η αρχαία Τραγωδία, ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ, παραμένουν αθάνατοι μέχρι και σήμερα.

·                 της Χρυσάνθης Κορνηλίου

Η παράσταση είναι μία παρτιτούρα συνδυασμένη μ’ ένα ζωντανό, ρέον εικαστικό αποτέλεσμα που σε οδηγεί μέσα από την αισθητική του και τη σημειολογία του στους εσωτερικούς δρόμους του εαυτού σου. Με ψήγματα χώρου και χρόνου, ο καλλιτέχνης συμπτύσσει τον χώρο και τον χρόνο και φέρνει στην επιφάνεια ένα νέο επίπεδο όπου όλα εγγράφονται στο παρόν, αφυπνίζοντας μία γνώση του αιτίου και του αιτιατού, πέρα από το γνώμονα της κοινής λογικής. Γιατί αυτή η κοινή, η τυπική λογική είναι ένας κατεψυγμένος λόγος που αδυνατεί να προκαλέσει συνειδησιακό ρήγμα και αδυνατεί να φθάσει επομένως στα νάματα που ρέουν από την πηγή της αληθινής επίγνωσης. Επομένως η παράσταση είναι μία εργασία που χρησιμοποιεί, διαχειρίζεται, στοιχεία του αισθητού για να τα κάνει ένα βήμα και μία ελευθερία άλματος στο υπεραισθητό. Χρησιμοποιεί την ψευδαίσθηση σαν όπλο για την κατάργησή της, ένα όπλο που την υποσκάπτει για να βρεθεί ο εσωτερικός θησαυρός ατόφιος, θαμμένος στα βάθη της. Γίνεται λοιπόν μ’ αυτόν τον τρόπο η παράσταση ένα όχημα που σε οδηγεί σε ένα νέο τοπίο, που το αντικείμενο υποκειμενοποιείται από τον καλλιτέχνη και οικειοποιείται από τον αποδέκτη όχι σαν υλικό κατοχής, αλλά σαν δομικό στοιχείο που εμφανίζει την τραγικότητα αλλά και τη φωτεινή φύση της ίδιας του της ύπαρξης. Αυτή η Τέχνη είναι η τελευταία μοίρα για να κλείσει ο κύκλος που περιμένει τον εξόριστο να τον εντάξει ξανά στην αρχική ενότητα.

(Αυτή η τελευταία μοίρα είναι τελικά ο φόνος των κατώτερων στοιχείων του εαυτού. Στην πραγματικότητα από φόνο σε φόνο οδηγείται κανείς προς τον πραγματικό στόχο. Γιατί δεν μπορεί κανείς να σκοτώσει κάτι άλλο εκτός από στοιχεία του ίδιου του του εαυτού. Είτε αυτά είναι φωτεινά, είτε αυτά είναι σκοτεινά.)

ΥΓ. Αυτό το τελευταίο σε παρένθεση μπορείς να μην το βάλεις γιατί είναι μία επεξήγηση που θέλει περισσότερη ανάλυση. Δεν θεωρώ απαραίτητο να μπει, αλλά αν το νομίζεις πες μου να το αναλύσω, γιατί έτσι είναι λειψό.

μεγάλες αλήθειες τις οποίες έχετε αποδεχτεί και οι οποίες σας έχουν γεμίσει.

·                 της Μαριέττας Σγουρδαίου

Η πρόσφατη τηλεοπτική «δυσφήμιση» της λέξεως «το θέατρο» από καταξιωμένους πρωταγωνιστές απαξιώνει παντελώς την αισθητική και προδίδει  το ανελλήνιστον της μπουρλέσκ εποχής που έχει ενσκήψει…

Στον Γιώργο Μιχαηλίδη και την υψηλή αισθητική

που απέπνεε το σύνολο των αλησμόνητων 

παραστάσεών του.

• της Ειρήνης Κανακάκη - Υποψήφια Διδάκτωρ στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου – Συγγραφέας – Ηθοποιός

Ο ηθοποιός ενδύεται το κοστούμι και εισέρχεται στη σκηνική σύνθεση για να υποδυθεί τον ρόλο και να υπηρετήσει τη σκηνική σύμβαση. Είναι τόσο αυτονόητο αυτό που ακόμη και η απουσία των δύο οφείλουν να έχουν εμπρόθετη λειτουργία υπέρ της παράστασης.

Εξάλλου, οι περισσότερες πληροφορίες από τη γέννηση έως και την εξέλιξή της δραματικής πράξης αντλούνται από τα ανωτέρω… Συχνά, δε, η δεύτερη, όπως πολύ καλά το γνωρίζουν οι αληθινοί θεατράνθρωποι, οφείλεται στο απαράβατο του συγκρητισμού ή του διαλόγου ή της ίντριγκας μεταξύ των εικαστικών και της τέχνης του θεάτρου. Λόγος και θέαμα, άρα εικόνα, άρα σχέση προπατορική. Αν πρόχειρα διατρέξει κανείς την ιστορία της τέχνης, θα διαπιστώσει τη «διαπλοκή» γεννήσεως καλλιτεχνικών ρευμάτων και ειδών πάνω στη σκηνή ή την επιρροή τους σε αυτήν, όταν επινοήθηκαν εκτός αυτής. Επ’ ουδενί δεν θα αγνοήσουμε το προφανές των καινών δαιμονίων του λόγου, του κειμένου, της δραματουργίας αυτής καθ’ αυτής και εν τέλει την πρωτοκαθεδρία της. Ας αποδεχτούμε όμως, ότι ακόμη και στις πλέον κλασικές της στιγμές απογειώθηκε, επανεκτιμήθηκε ή ξεδιπλώθηκαν άλλες πτυχές της, γιατί σημαντικοί θεράποντές της ενέδωσαν στην τάση δοκιμής νέων εικαστικών υφάνσεων. Εξάλλου, δεν είναι και αυτός ένας τρόπος να υποφέρει αυτή η πολυσύνθετα εξελικτική τέχνη του θεάτρου την περιπέτεια της θνησιγένειάς της;

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Επιμέλεια έκθεσης : Γωγώ Κολυβήρα

Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου

Εγκαίνια: Τρίτη, 27 Φεβρουαρίου  2018, ώρα 20:00 – 23:30

Διάρκεια έκθεσης:  27 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 2018

Dépôt Art gallery

Νεοφύτου Βάμβα 5

106 74 Κολωνάκι Αθήνα

Τηλ επικοινωνίας: 210 3648174

e-mail:info@depotgallery.gr

Facebook:depotgallery.gr

Web site:www.depotgallery.gr

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 14:00 – 20:00

                             Σάββατο 11:00 –15:00 

                             Κυριακή κλειστά

                             Δευτέρα κατόπιν ραντεβού

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ